“Ik wil geen zinloos werk doen.”
Robert (54, transformation director) zoekt altijd de intensiteit, zowel privé als in zijn werk: “Ik voel continu druk. Vroeger was dat de druk van de omstandigheden, of ik wel kon leveren. Maar de laatste jaren is het vooral mijn eigen druk.”
Wat Robert beschrijft heeft iets weg van imposter syndrome; het idee dat je ieder moment door de mand kunt vallen. Vooral competente mensen schijnen er last van te hebben. Zelftwijfel door zelfkennis.
In dit geval gaat de twijfel over het werk zelf dat door de mand valt
Robert heeft altijd gekozen voor werkplekken waar maatschappelijke verantwoordelijkheid hoog in het vaandel staat. Met succes. Hij is inmiddels een geslaagde veranderaar. Een meester in het aanpassen zonder afzwakken.
Toch knaagt het. Als hij na een vakantie terugkeert dan ziet hij een gewone organisatie. Het voelt alsof hij zichzelf voor de gek houdt. Hij is de wereld niet aan het verbeteren. Hij werkt bij een bedrijf, en dat bedrijf is aan het overleven.
Hoe ga je om met de druk van je eigen gedrevenheid? Met de stress dat je misschien wel vastzit in een bullshitbaan?
Werk lijkt soms een eindeloze oefening in geduld; je bent in training, maar de wedstrijd laat op zich wachten. ‘Eerst nog even dit, dan gaan we straks echt het verschil maken.’
Maar je weet ook: het gras is niet groener bij de buren. Misschien wel qua salaris en collega’s en arbeidsvoorwaarden, maar niet als het gaat om visie. Er zijn geen wonderplekken met alleen maar zinvol superwerk.
Er is altijd afstand tussen visie en uitvoering. Als die afstand groot is, neemt het ongemak toe – en niet alleen bij jou. Dit leeft overal. Visie zonder uitvoering maakt cynisch, uitvoering zonder visie maakt onverschillig.
Zinvol werk is een universele behoefte, maar de acute stress dat jij erover hebt is een teken van talent. Je hebt een neusje voor de brug tussen woord en daad, en ruikt hoe wankel die is. Net zoals de onzekerheid van competente mensen ontstaat door hun besef van wat ze allemaal nog niet kunnen– terwijl onbekwame figuren blind zijn voor hun eigen gebreken.
De kunst is om deze gevoelens in te zetten voor actie. Door ze te gebruiken als prikkel. Als early warning sign dat je kansen laat liggen en te veel op bekende formules vertrouwt.
Zodra het knaagt denk je: Hoe vergroot ik mijn impact, niet in theorie, maar in de praktijk? Waar kan ik mee stoppen, omdat het eigenlijk niets doet?
Daarmee zal niet alles kantelen, maar je bent wel een bron van positieve energie in de organisatie. Je krijgt nieuwe tools in handen voor het realiseren van verandering. Zo leidt jouw bullshitbaan toch tot een betere toekomst.
Vraag je je af of je werk wel zin heeft? Ben je soms geduldiger dan goed voor je is? Wil je meer impact maken met je visie? Een keer sparren daarover? Je kunt je hier aanmelden voor een telefonisch visiegesprek (30 minuten, vrijblijvend).
