Geen zorgen, je echte medestanders komen pas later op je pad.
Het angstaanjagende van ‘je raakt mensen kwijt met je verhaal’ is dat de schade zo extreem lijkt te zijn. Eerst was er steun, gezelschap, veiligheid. Nu ben je alleen. Met je verhaal, dolend in het donker.
Omdat angst een slechte raadgever is, en omdat dingen groter lijken in het donker, is het goed om dit bij helder daglicht te analyseren.
Wat speelt hier nu echt?
Ten eerste suggereert ‘Je raakt mensen kwijt met je verhaal’ dat je ooit een trouwe schare medestanders had. In den beginne, toen je begon te vertellen, waren de mensen met jou.
Dat is niet waar.
Als professional met visie werk je waarschijnlijk in een veeleisende omgeving. Met mensen die, net als jij, hard bezig zijn met presteren. Dan komt het hooguit voor dat er soms tijdelijk wat aandacht is voor jouw werk. Maar collega’s zijn niet met je, niet op die manier.
Het mooie daaraan is dat het kwijtraken nu minder erg wordt. Om wat je toch al niet echt had, hoef je ook niet lang te rouwen.
Ten tweede klinkt het alsof jij hebt geprobeerd om mensen te ‘bekeren’ met een verhaal, waarbij ze zijn afgehaakt.
In de business van bekering is afhaken normaal. Snelle omwenteling gebeurt alleen bij mensen die precies op dat moment zoekend zijn, en die dan toevallig ook nog eens exact nodig hebben wat jouw visie lijkt te beloven.
Directe bekering is dus zeldzaam en mensen kwijtraken hoort erbij. In feite plant je nu een zaadje dat later pas gaat groeien. Als de tijd rijp is. Het eventuele oogsten komt pas daarna.
Ten derde is er je verhaal. De juiste manier om daar kritisch over te zijn is jezelf afvragen: “Welke herinnering laat ik nu achter, zodat mensen me later weer willen opzoeken?”
Je maakt het verschil niet met betere inhoud. Die inhoud is al goed. Het zit ‘m in de dosering van je tijd en energie, en hoe anderen dat ervaren. Hoeveel investeer je in het doen van je visie, en hoeveel in het erover praten?
Denk aan een vriendin die net bekeerd is tot een nieuwe lifestyle. Aan het vurige pleidooi dat ze afsteekt voor geen alcohol, mediteren, of iedere dag in koud water. Hoe meer ze praat, hoe meer je denkt: eerst zien, dan geloven.
Samenvattend: De rol van pionier is per definitie eenzaam. Dus aarzel je nog. Je hoopt op reisgenoten en applaus. En soms krijg je die, maar vaak ook niet. Echte aansluiting komt pas nadat je allang aan de slag bent met je visie, en onderweg veel mensen bent kwijtgeraakt.
Voel je je soms alleen met je visie? Merk je dat je het uitstelt om echt aan de slag te gaan? Of weet je niet goed waar te beginnen? Een keer sparren daarover? Je kunt je hier aanmelden voor een telefonisch visiegesprek (30 minuten, vrijblijvend).
EXTRA: Hoe dragen pioniers bij aan systeemverandering? Lees dit briljante artikel van het Berkana Institute: The Life-cycle of Emergence: Using emergence to take social innovation to scale, door Margaret Wheatley & Deborah Frieze
